Poezija Vesterosa

Lordove Sedam kraljevstava su cesto zabavljali putujuci lakrdijasi ali i muzicari, poput putujucih bardova iz srednjevekovne Evrope.U serijalu se pominje poveliki broj pesama, od kojih su najpopularnije:
Kastamerske Kiše, Medved i lepa devica, Dornjaninova Zena, Florijan i Dzonkil, i još puno...
Tekstovi nekih od njih (ali na engleskom, avaj)

The Rains od Castamere

...And who are you, the proud lord said,
that I must bow so low,
Only a cat of a different coat, that`s all the truth I know,
In a coat of gold or a coat of red, a lion still has claws,
And mine are long and sharp, my lord
as long and sharp as yours,
And so he spoke, and so he spoke,
that lord of Castamere,
but now the rains weep o`er his hall,
with no one there to hear,
Yes now the rains weep o`er his hall,
and not a soul to hear...

Inace ova pesma je napisana u cast Tivina Lanistera, kada je unistio pobunjenog lorda Kastamera i spalio njegov zamak.
*
The Bear and the Maiden Fair


A bear there was, a bear, a bear!
All black and brown, and covered with hair!
The bear! The bear!
Oh, come, they said, oh come to the fair!
The fair? Said he, but I'm a bear!
All black, and brown, and covered with hair!


And Down the road from here to there.
From here! To There!
Three boys, a goat, and a dancing bear!
[He] danced and spun, all the way to the Fair!
The Fair! The Fair!

...
Oh, sweet she was, and pure, and fair!
The maid with honey in her hair!
Her hair! Her hair!
The maid with honey in her hair!


[The bear,] smelled the scent on the summer air.
The bear! The bear!
All black and brown and covered with hair.
He smelled the scent on the summer air!
He sniffed and roared and smelled it there!
Honey on the summer air!


Oh, I'm a maid, and I'm pure and fair!
I'll never dance with a hairy bear!
A bear! A bear!
I'll never dance with a hairy bear!
He lifted her high into the air!
The bear! The bear!


I called for a knight, but you're a bear!
A bear! A bear!
All black and brown and covered with hair!
She kicked and wailed, the maid so fair,
But he licked the honey from her hair,
Her hair! Her hair!


Then she sighed and squealed and kicked the air!
My bear! She sang. My bear so fair!
And off they went, from here to there,
The bear, the bear, and the maiden fair.
*

Dornishman's wife

The Dornishman's wife was as fair as the sun,
and her kisses were warmer than spring.
But the Dornishman's blade was made of black steel,
and its kiss a terrible thing.

The Dornishman's wife would sing as she bathed,
in a voice that was sweet as a peach,
But the Dornishman's blade had a song of its own,
and a bite sharp and cold as a leech.

As he lay on the ground with the darkness around,
and the taste of his blood on his tongue,
His brothers knelt by him and prayed him a prayer,
and he smiled and he laughed and he sung

"Brothers, oh brothers, my days here are done, the Dornishman's taken my life,
But what does it matter? For all men must die, and I've tasted the Dornishman's wife!"

Po meni ovo je prelepo....debeli gmaz je mogo da postane i neki romanticni pesnik


Prevodi:

Kiša nad Kastamirom

A,ko si pa ti,gordi lord rece
Pred tobom da kleknem ja
Samo macka u drukcijem ruhu
I to je istina sva
Kakvo god ruho lav da obuce
Jos pandze ima lavlje
Moje su joste duge i ostre
od tvojih nista manje
I tako je pric`o i tako je pric`o
Taj lord od Kastamira
Ali sada po njegovim dvorovima samo kisa svira


Medved i devica ljupka


U šumi staroj gde Kraljev put zalazi,
Medveđa se pećina ugodna nalazi.
A u njoj, tako sam bar, čula
Žive medved jedan i njegova ljupka cura.

Svakakvih čudesa danas ima na svetu.
Mrtvaca što hodaju i zmajeva u letu
O tome kako su se sreli, evo vam pesme
A vi odlučite da li mi se verovati sme.

Beše vreo dan, sredinom leta,
Medi je, gle čuda, ponestalo medo
Do košnica svojih, pazeć' da ne zaluta
Prečicom pođe duž Kraljevog puta.

Putem su baš išla momka vesela tri
Pa kad videše medu graknuše u glas svi
"Medvede, druže stari, krzna sura,
Hajd' s nama u selo, do velikog panuđura."

"Ma nisam vam ja za panđure i slićne trice"
Iskrivi medved kiselo lice
"Ja sam vam samo jedan medved stari,
Ne interesuju me mnogo ti vaši vašari."

"Ma pođi sa nama, zabavu ne kvari,
Biće nam sajajno, hajd' s nama, stari.
Devojaka lepih, biće, i piva i vina
Čuli smo brate, služiće se i medovina."

Kad ču da će tamo biti i medovine
Osmeh ne medinom licu kao sunce sine.
Dugo se moliti ne dade
Već pođe s njima u selo, duž kraljeve džade.

A vašar je stvarno sjajan bio
U šatrama si mogao nać' i šta jesi i šta nisi snio.
Piva i vina i slatke, medene kolače
Device krasne, pogledom da se svlače.

Meda unaokolo zvera, visoko njušku diže,
Miris gušći od meda, slastan, da namiriše.
Njih ga bolje posluži neg rođene oči,
Nepogrešivo ga vodi ka šatri gde se medovina toči.

Ne mareć' što ga svi u šatri čudno glede,
Meda sa društvom svojim za jedan sto sede
"Hej! Nek poteče 'vamo ta medovina!"
Doviknu meda seoskoj devi raskošnih oblina.

"Muyika!" viknu opet on. "Svirajte mi neku pesmu veselu,
Plaćam dobro, za mene i družinu moju celu!"
Uz pesmu dobru, brzo je nestajala medovina
Al' cura, hitra. nove čaše sve doliva.

Kad ispi meda i peti vrč do dna,
Cura mu se učini lepšom od svakog sna.
Sa kosom boje zlaćanog meda
I pogledom plavljim od severnog neba.

Ne beše jaka ta medovina,
Ali medu opi jače od letnjeg vina.
On šapom obgrli joj struk jako,
A deva mu u krilo skliynu lako.

Veselo m use smeši, ispod oka ga gleda,
Cura seoska sladja od meda.
Lepota njena udari ga k'o grom
U glavi haos, u srcu lom.

Na kolena pade pred onom što je snevo,
Pa uzviknu: "Udaj se za me, prelepa devo!"
Buka se stiša, svi u njih uprli oči
Zbunjena cura pita se kakv odgovor da mu sroči.

"Pogledaj me, k'o zvezda sjajna, k'o sunce vrela,
Lepša sam od svih, istina je cela."
Drsko se nasmeja seoska cura
"Ja zaslužujem viteza, a ne medveda sura!"

Začu se kikot tu i tamo,
A ona ga ispod oka gleda i smeši se samo.
Meda se znoji, a šta sad?
Tražeć' hrabrost ispi šesti vrč tad.

"Maču i koplju nikad vičan bio nisam,
A ne mogu reć' da sam lep k'o upisan.
No u mene je ipak nešto neg' u viteza veće."
Namignuvši, medved curi reče.

Radoznala beše ta seoska cura
Da sazna šta to medved ima ispod krzna sura.
A kad vide kakvu to medved ima sitnicu
Blažen joj osmeh zaigra na licu.

"Medo, ljubavi, srećo moja.
Uzmi me odma', cela sam tvoja!
Vodi me domu šumskom svom
Šta će mi vitez kraj tebe sa takvom opremom!"

"Vodi je medo!" uzviknuše gosti glasno.
"Vodi je kući, ljubi je strasno.
Jednom se, bre, osvaja takva cura!
Ipak si ti samo medveed krzna sura."

U naručje mu se baci deva vrla ta,
Poljubi ga tri četiri puta.
Oko vrata ga nežnim ručicama svojim zagrli,
A medved, srećni, brže-bolje domu svom pohrli.

I danas u šumi žive, mogu vam reći,
Uživaju svaki dan u svojoj ljubav,
Srećković taj, medved krzna sura
I žena njegova ljupka seoska cura.

Evo još jedne pesme.

Pesma Sedmoro

Otac je lica jaka i stroga,
sedi i deli dobro od zloga.
Život nam meri, kako za koga,
I decu malu voli.

Majka nam život daje, ko mati,
sve žene budnim očima prati.
Osmehom svaku omrazu krati
i decu svoju voli.

Ratnik je branič pred bojnom hukom,
svugde nas štiti ratničkom rukom,
mačem i štitom, kopljem i lukom
on decu malu čuva.

Starica, mudra kao svi stari,
sudbe nam čita, neznane stvari,
svetiljku nosi što zlatom žari
da decu malu vodi.

Kovač i danju i noću kuje,
svet ljudskog roda prevedan snuje.
Čekićem, ralom i vatre rujem
za decu malu gradi.

Devica igra usred visine,
u svakoj čežnji ljubavnoj sine,
osmehom pticu u nebo vine
i deci snove deli.

Sedmoro, tvorci čevečje rase,
slušaju naše molbene glase.
Zatvori oči, bez straha kroči,
Sedmoro bdiju, deco
zatvori oči, bez straha kroči,
Sedmoro bdiju, deco.

Evo i Dornjaninova žena na srpskom

Dornjaninova žena ko sunce sjala čarom,
od pramaleća lepši poljub joj bio.
Al' Dornjaninov mač je čelika crnog, kaljen,
ah! poljub njegov crnu je grozu krio.

Dornjaninova žena pevala dok se mije,
bio joj slađi glas no breskva medna,
al' Dornjaninov mač već svoju pesmu vije
ah! pijavica, krvi željna, a ledna.

Na travi vitez leži sred mrkle tmine slepe,
krvcom se vrelom svojom vitez, gle, sladi,
braća mu nad njim kleče, molitvom da krepe,
al' on se nasmeja, zapeva vitez mladi.

''O, bratci, mili bratci, dan mi je došo sudnji,
jest, Dornjanin mi život prekrati trenom,
al' šta to mari sada, svi smo mi smrtni ljudi,
za života se sladih njegovom ženom!''

Poslednji džin

Oj, poslednji sam džinovskog roda,
sa žemlje nestade divovsko seme.
Poslednji divovskog planinskog roda,
svetom je vladalo moje pleme.

O, dubrave mi ukrali ljudi,
ukrali brda,reke što beže.
Bedeme digli kroz moje dolje,
u virove mi bacili mreže.

U kamen-dvoru užgali plamen,
u kamen-dvoru skovali koplja.
Samotan jošte planinom hodam,
jedini sadrug suza mi topla.

Hajkali danju s ljutim me psima,
s bakljama sjajnim vili po noći,
soj sitna stasa, džinu do pasa
- poslednji džin još zemljom dok kroči.

Oj, poslednji sam od divovskog roda,
pamtite stoga pesmu mi džina.
Kad odem i ja, namesto pesme
vladaće gluva, večna tišina.

A sada malo odmetničkih pesama
Ove je pevao Tom, odmetnik iz družina Berika Donderiona.

Pesma o Bratiji Kraljevske šume

Bratija vladaše Kraljevom šumom,
odmetnička družina.
Šuma im bila konak i dvori,
al' sva zemlja svojina.
Beše li zlata od njih skrivena,
deve što ne bi njina?
Bratija vladaše Kraljevom šumom,
bezbrižna ta družina.


Pesma o šumskoj devici

Čuj: perina mi topla meka,
u perje leći ćeš belo,
u svilu ću te odenuti,
okruniću ti čelo.
Bićeš mi srcu voljena gospa,
ja tvoga srca vlasnik,
kraj mene bićeš sigurna, srećna,
mač te moj štitiće časni

Osmeh joj sinu, smeh joj se prosu,
devici šumske tame.
Odbeže deva, pa će tad reći:
nije perina za me.
Za me je halja od lista zlatna,
za glavu venac travni,
ti šumski dragan, ja šumska draga,
tad ćemo biti ravni.